Bebeklik döneminden itibaren başlayan büyüme anları, ebeveynler için en zor zamanlar, sendrom yaşları olarak nitelendirilse de, ben çocuklarda kesinlikle sendrom olmadığına inanırım. Sendrom denilen şey aslında; büyüme, gelişme, öğrenme..
Çocuğunuzun yerine koyun kendinizi, yeni bir şey öğrendiğinizde, 1 yaş daha aldığınızda, sendrom mu oluşuyor, yoksa zaman zaman şaşkınlık, hayrete düşme, bilgi edinmenin verdiği " iyi hissetme" hali, olgunlaşma duygusu mu? oluşuyor.
Peki biz çocuklarda bu duruma neden sendrom diyoruz ki.. Şöyle düşünün, çocuğunuz hiç bilmediği şeyleri öğreniyor, anlıyor, farkına varıyor, tabi bir huysuzluk, huzursuzluk, olacak. aynı anda o kadar çok bilgi yükleniyor ki çocuğa, ağlayacak, yaramazlık yapacak, bağıracak çünkü nasıl tepki vereceğini de bilmiyor, onu da öğrenecek.
Kendisinin bir birey olduğunun farkına varıyor, o zaman "ben" dönemi başlıyor. ama bu asla bir sendrom oluşturmaz çocukta, sadece;
- "Bugüne kadar benim adıma her şeyi siz yaptınız"
- "Ben artık yürüyebiliyorum, yemeğimi yiyebiliyorum derdimi anlatıyorum, yarımda olsa başımın çaresine bakıyorum"
- "Artık izin ver bir şeyleri keşfederek "ben" yapayım"
Ne kadar da mantıklı değil mi?
Çok zor olmasa gerek çocuğumuzun gözünden dünyaya bakabilmek. her durumda empati kurun ve muhakkak "EYLEM DİLİNİ" kullanın..
Soru veya önerileriniz için yazabilirsiniz..
Sevgiler.
Kamer Yıldırım
Çocuk Gelişim Uzmanı
