Fırtınalı açık denizde bir hayatta kalma mücadelesi...
Kocaman dünyada küçücük bir insan olmak... Büyük bir okyanusta bir su damlası olarak var olmaya çalışmak... İnsanoğlunun evrenin içindeki yerini sorgulayan, dolayısıyla insanın ‘ne’ olduğuna, nasıl bir canlı türü olduğuna kafa yoran başarılı filmlerden biri “Sona Doğru”.
Adını bile bilmediğimiz, kuyruk jeneriğinde “adamımız” (our man) olarak işaretlenen bir adamın, kendisine ait küçük güzel bir tekneyle, ne amaçla çıktığı bilinmeyen tek kişilik yolculuğu, o uyurken teknesine çarpan bir konteynerla bölünür. Bir tankerden düşen bu büyük olasılıkla Çinli çocuk işçilerin yaptığı spor ayakkabılarla dolu konteyner, yine büyük ihtimalle kendiyle başbaşa kalmak için güzel teknesiyle denize açılmış adamımızın teknesini yaralar... Bu hesapta olmayan kaza teknenin dış dünyayla ilişkisini keser ve navigasyon sistemini bozar. Ama teknedeki diğer hasarlar adamımız tarafından sakinlikle ve ustalıkla tamir edilir...
Teknedeki hasar adamımızı diğer insanlardan tümüyle koparır ama, yine de konforlu teknesinde, yeterince suyu, yemeği ve alet edevatı vardır... Nitekim büyük bir fırtınanın ortasında kalmasına rağmen minimum hasarla çıkmayı bilir adamımız... Açık denizde tek başına eski usül denizcilik yöntemleriyle kurtulmaya çalışır, sessiz bir direniş sergiler. Her seferinde daha zor bir sorunla cebelleşir, imkânlarını ufak ufak kaybediyor olsa bile, umudunu ve direncini sonuna kadar korumaya çalışır. Ama doğa çok güçlüdür, insana sadece fiziksel yeterliliğini değil, maddi- manevi tüm varlığını sorgulatacak kadar güçlüdür...
