Farklı, renkli, komik ve sevimli bir film ama çabuk korkan çocuklara dikkat.
Pixar’ın 2001 yapımı “Sevimli Canavarlar” filmi, farklı hikâyesiyle Oyuncak Hikayesi’nin açtığı yoldan geçerek geleneksel animasyon özelliklerinin dışına taşan bir mizahi dili, espritüelliği ve hayal gücü barındırır. “Sevimli Canavarlar”ı diğerlerinden ayıran bir özelliği de; bitirilmiş senaryonun üzerinden seslendirmelerinin önceden yapılması ve seslendiren sanatçıların ses ve mimiklerine göre karakterlerin hareketlendirilmiş olmaları. Konusu ise hepimizin çocukken yaşadığı birtakım hurafelerle ilgili.
Her çocuğun benzer bir korkusu vardır: Ebeveyni tarafından yatağına götürülen çocuğu ışık söndükten sonra bir korku kaplar. Sanki herhangi bir eşyasının arkasında ya da yatağının altında bir canavar vardır da her an saklandığı yerden çıkacaktır. İşte “Sevimli Canavarlar”a göre bu doğrudur! Üstelik bu canavarlar bordrolu çalışan ve meslekleri icabı bunu yapan kadrolu canavarlardır. Tüm bu canavarlar Monstropolis adlı kendi şehirlerinin gelişmesini sağlamak ve geleceklerini garanti altına almak için bunu yapmaktadırlar.
Monstropolis her biçimde ve her boyda bulunan canavarların anavatanıdır. Şehrin enerjisinin tamamı küçük çocukların çığlıklarından sağlanır ve buranın en büyük çığlık üretim fabrikasının, yani “Canavarlar Limited Şirketi”nin en popüler korkutucusu Sulley irice, mavi tüylü, mor benekli ve boynuzlu bir yaratıktır. En yakın dostu, asistanı ve ev arkadaşı ise yeşil ve tek gözlü, kalabalık ağızlı Mike Wzowski’dir. Tabii ki bir de kötü karakter var bu hikâyede. O da sürekli kahramanlarımızla didişen bukelamun kılıklı Randall... Dünyalı küçük sevimli bir kız çocuğunun yanlışlıkla Monstropolis’e girmesiyle bir anda bütün düzen altüst olur.
