Çocukken hepimiz oyun oynamışızdır. Oyun çocukluk için temel bir ihtiyaçtır. Froebel oyunun doğuştan gelen güdü üzerine temellendiğini belirtmiştir.
Oyun çocuğun sosyal, duygusal ve bilişsel gelişiminde önemli rolü vardır. Psikanalist Susan Isaacs’a göre ise oyun aslında çocuğun işi ve onun büyüdüğü ve geliştiği araçlardır. Çocuğun oyun oynaması zihinsel sağlığının bir işaretidir. Problem çözme yeteneğini geliştirir. Çocuğun yaratıcı düşünmesini sağlar. Çocukların kendilerini ve çevrelerindeki yaşamı anlamasına yardım eder. Çocuk arkadaşlığı, kuralları, adaleti, sosyal düzeni oyunla öğrenir. Sembolik düşünce ve sembol farkındalığı geliştirir. Oyun çocuğun hissettiği olumsuz duyguların yerine olumlu duygular yerleştirmesini sağlar. Kaygısını azaltmaya yardımcı olur. Böylelikle oyunun katarsis etkisi olur. Hatta çocuğun oynadığı oyunlar, oyunları oynayış şekli onun mizacı, ruh sağlığı, kisiliği, hissettikleri hakkında işaretler verir. Bazen oyun oynarken yaşadığı travmayı canlandırdığı da olabilir. Yaşadığı kaygıyı oyununa yansıtmak o kaygıyla baş edebilmesini sağlar. Oyunda oynadığı oyuncağını yaptığı bir şeyden dolayı cezalandıran çocuk ebeveyni tarafından cezalandırma kaygısıyla baş ediyordur. Çocuk oyunda özgürdür. Normalde yetişkinlerin uygun görmediği, iyi karşılamayacağı, belki de cezalandırılabileceği davranışları oyunda gerçeklestirebileceğini düşünür. Bu yüzden genelde en temiz çocuklar çamur oyunu oynarken en çok kirlenen çocuklar olur.
Tüm bunlardan yola çıkarak oyunun iyileştirici bir gücünün olduğu aşikardır. Ebeveynler çocuklarıyla oynamalı, oyunlarına zaman ve yer ayırmalılardır.
Esrin Ada Taş
Psikolog
