Sinemadaki en iyi Pinokyo uyarlaması ama yoğun temaları ve biraz da korkunç detayları bulunuyor.
“Pinokyo”, 19. yüzyılda yaşamış İtalyan gazeteci/yazar Carlo Collodi’nin ölümsüz eseri, çok anlamlı bir hikayeye sahiptir. Bir marangozun elinden çıkan tahta çocuk, gerçek bir insan olabilmesi için zaman zaman hatalar da yaptığı, zaaflarıyla da yüzleştiği bir yolculuğa çıkar. Büyük küçük herkesin her zaman ilgisini çekecek güçteki bu hikayeyi pek çok ünlü yönetmen defalarca da olsa yorumlamayı ister.
Meksikalı ünlü yönetmen Guillermo del Toro’nun Pinokyo’su şimdiye dek izlediklerimizden oldukça farklı. Ama diğer yandan özü de tamamen aynı. Öncelikle hikayenin başına ve sonuna bazı duygusal ve önemli değişiklikler yapılmış. Gepetto ustanın Pinokyo’dan önceki hayatına epey yer ayrılmış mesela. 10 yaşındaki oğlu Carlo’yla geçirdiği günleri ve onu kaybetmesini son derece duygusal sahnelerle izliyoruz. Sonra da çocuğunun mezarının başında her gün ağlayan Gepetto’ya üzülen orman perisi onun yaptığı kukla çocuğa can verir. Civardaki ‘sağduyulu bir yazar olan’ cırcırböceği Sebastian’ı da çocuğa gözkulak olması için görevlendirir.
Önemli değişikliklerden bir tanesi de Pinokyo’nun macerası sırasında bazen ölüp tekrar canlanıyor olması. Diğer dünyada başka bir peri tarafından yaptığı hataları düşünmesi için küçük fırsatlar veriliyor ona ve sonra tekrar dünyaya döndürülüyor. (Bu peri, orman perisinin ablası ve son derece mitolojik bir varlık olarak, “pan”lara benzetilerek tasarlanmış, bazı çocuklar biraz ürkebilir ondan.)
En önemli değişiklik de sonunda Pinokyo’nun ete kemiğe kavuşturulmaması. Yani önemli olanın bedenden çok ruh olduğunu vurguluyor. 'İnsanı insan yapan şey güzel bir ruha sahip olmaktır' diyor film.
