Özellikle genç kız çocukları için bazı çok doğru pozitif mesajlar veren eğlenceli bir film.
Öncelikle Barbie oyuncaklarının popüler kız çocukları oyuncakları olmasına rağmen Barbie filminin çizgi film uyarlamaları kadar çocuk filmi statüsünde olmadığını söyleyerek başlayalım.
Barbie, kız çocuklarının oyuncak bebekleri bir kenara bırakıp kusursuz güzellik olarak sunulan yetişkin kadın oyuncaklarına yönelmelerini sağlamıştı. Zaman geçtikçe Barbie bebekler çok kusursuz kadın görünüşünün tarifine dönüştürüldü. Bu ‘mükemmel’ görünüm de giderek taklit edilen bir arzu nesnesi oluşturdu.
Film en başta Barbie oyuncaklarının doğuşunu ve temsil ettiklerini, geçirdiği değişimi mizahi bir dille özetleyerek başlıyor. Barbie oyuncaklarının en klişe temsilcisini; sarışın, güzel vücutlu, renkli gözlü, her daim bakımlı standart Barbie’yi (Margot Robbie) tanıtıyor bize kendi ütopik evreninde. Burası anaerkil bir düzende yönetilen mutlu ve hayli pembe bir topluluk. Başkanları siyahi bir Barbie, her tip ve ırktan Barbie’ye endişenin olmadığı bol güneşli bir düzen içinde liderlik ediyor. Ken’ler ise Barbie’lere eşlik etmeleri dışında pek bir şey yapmayan yakışıklı ama işlevsiz erkekler. Günler böyle geçerken ‘klişe’ Barbie bir gün farklı uyanıyor. Diğerlerinden farklı olarak varoluşunu sorgulamaya başlıyor ve o gün ilk kez topuklarını yere değdiriyor, bacağında selülit başlangıcı beliriyor. Bu beklenmeyen kırılmayı tamir etmek için gerçek dünyaya gidip çatlağa sebep olan kız çocuğunu bulması gerek. Bu yolculuğa Barbie’ye ilgi duyan ve sürekli ondan karşılık bekleyen Ken de (Ryan Gosling) katılıyor. İkisi gerçek dünyada ataerkil düzenle tanışıyorlar ve Ken gerçek dünyadaki erkeklerin avantajlarının farkedip Barbieland’e erkenden dönüp erkek egemenliğini kuruyor. Barbie’nin düzeltmesi gereken çok şey vardır.
